VAN DOOD TOT DIER?

In de Museumwinkel

Op zoek naar antwoorden hebben wij gevraagd of wij bij Sophie, de 25-jarige mede-eigenaresse van de Museumwinkel, eens mee mochten kijken bij haar werk. En nee, Sophie was inderdaad geen ouwe man met jampotglazen zoals we bij een taxidermist zouden verwachten maar een jonge frisse meid. We hebben gekeken, gevraagd en gefilmd en kwamen er achter dat taxidermie booming business is. Sophie blijkt geen eng of sadistisch persoon te zijn, maar een grote dierenvriend wiens hobby uit de hand is gelopen nadat ze ooit een schedel had gevonden. Ze zet ook alleen dieren op die een natuurlijke dood gestorven zijn, en hoe beter dat lukt, hoe trotser ze is. De mooiste exemplaren houdt ze voor zichzelf en zet ze thuis neer.

 

Wie wil er een dood dier?

Maar die mensen dan, die die dode dieren bestellen? Hoe gaat dat dan in zijn werk? Het blijkt lang niet altijd zo te zijn dat mensen zelf een dood dier aanleveren. Mensen moeten het dan zelf ingevroren hebben en een jachtcertificaat aan kunnen leveren, zodat ze zeker weten dat het dier legaal geschoten is. Bij huisdieren is dit een ander verhaal, maar Sophie neemt liever geen huisdieren aan. Bij dieren die besteld worden, gaat het vaak om exotischere exemplaren die door de dierentuin aangeleverd worden. Dit lijken meer verzamelstukken, gezien als objecten. Ze passen in je interieur en hebben daarbinnen een speciale betekenis: onderdeel van je identiteit als dierenkenner, pronkstuk om je status te laten zien of als hebbedingetje omdat het leuk staat naast je nieuwe bank. Maar dit zijn natuurlijk gissingen, dus om hier meer te weten over te komen, hebben wij de boeken open geslagen. Meer over ons onderzoek kan je lezen in ons academisch rapport.

 

 

 

Klik op het icoontje hieronder voor het academisch rapport.